Teksten

Gedichten van Alberto

De doorn van de roos

De doorn van de roos is voor hen die de bloem niet begrepen.
Zij ontluikt om te behagen, ver weg van het knoopsgat van de revers.
Zij is er niet om geperst te worden in een bruidsboeket of om te
leggen op de kist, maar om de geur van het leven te bewaren
als er leegte is.

Dorre Boom

De oude boom heeft bladeren noch twijgen
Geen storm of vorst die haar nu nog kan deren
Van binnen hol: een mens loopt erdoor heen
Van bast ontdaan: door mieren overkropen
Tot stut dient zij alleen de ochtendzwam
Geen toevlucht biedt ze meer aan avondvogels
Nog steeds in staat het Nieuw Vuur te voeden
Dus niet bereid om leeg te zijn van hart

Melodieën in de wind

Vragende echo’s daveren over de rivier
winden jagen vergeefs hen naar de zee
binnen een gouden hemel dringt
de koude nevel in zijn eigen graf

Schaduwen waaien wolken langs de dijk
en tonen hun silhouetten zilver op blauw.
In de stroom vindt water de kortste weg
en heeft geen weet van angst en pijn

Op stille wateren bezielen de sterren het duister firmament
rond het vaste draaipunt het netwerk
van stralende zonnen en planeten

Vaak krom ik de snaar van mijn boog
op welk baken van het hemeldak
of boei van de rivier treft mijn pijl
en antwoordt met melodieën?

Alberto Alfredo Taboada, 9 juni 2015