Tot in de ziel… Alberto Alfredo Taboada

Het zal in 1993 zijn geweest, dat ik met Alberto kennis maakte. Nog maar net bewoonde hij het kasteel Waardenburg, waaraan ik elf jaar eerder als kind aanklopte om er vervolgens nooit meer van het toneel te verdwijnen. Hoe het precies zit, weet ik niet. Maar dat het magische kasteel Waardenburg mensen met elkaar verbindt, is duidelijk.

Vooral kunstenaars, wetenschappers en vrijdenkers. De afgelopen honderd jaar trok het kasteel meer kunstenaars. De uit Amsterdam afkomstige succesvolle kunstenaar Evert Jan Ligtelijn (1893-1975) hield er op uitnodiging van de toenmalige bewoners zijn atelier in de jaren 1925 tot en met 1927. Vanaf 1958 tot 1990 vervaardigde de in Frankrijk gevormde Adriaan van Goelst Meijer (1892-1990) er zijn schilderijen, waarna ook ik er enige jaren een atelier had. Dat Alberto er volledig op zijn plaats was, bleek al snel. De geestkracht van kasteel Waardenburg had ongetwijfeld een gunstige invloed op het esthetisch bewustzijn van Alberto. Ik herinner me hoe diep hij onder de indruk was van een sterrenhemel, die volledig aansloot op de architectuur van het kasteel. Uit Alberto’s woonstede, die hij bewoonde als een tempel van kunst, klonk met regelmaat muziek. Op een vleugel werd Satie of Debussy gespeeld. Gedichten werden voorgedragen en poppenkast gespeeld. Maar bovenal werd er getekend met houtskool of pastel, geschilderd met olieverf. Een stilleven, een landschap, gebouw of portret, figuren, soms naar levend model.

Het heeft me enige tijd gekost om Alberto’s werk te doorgronden. Want zijn werk vraagt om reflectie. Met voorliefde voor een kleurenpalet dat neigt naar aardetinten en paars, is het handschrift van Alberto bijna fluweelachtig, met zachte schakeringen van donker en licht. Zijn werk is figuratief. Maar op een manier die laat zien, dat het niet om die figuratie hoeft te gaan. Het is veeleer de vorm die middels de kleuren spreekt en voor een bijzondere atmosferische sensatie zorgt. Wat dat betreft heb ik het werk van Alberto altijd als abstract ervaren. Wat me opvalt is de weerspiegeling van het innerlijke leven van de kunstenaar op de objecten, landschappen en mensen die hij weergeeft. Gezien door een beschermend filter, in gesprek met de ziel van het bestaan. Bij dat proces zijn Alberto’s werken ontstaan en bieden de beschouwer de mogelijkheid om in contact te treden met een wereld waarin woorden niet bestaan, maar waar het gaat om de opheldering van een dieper leven in een andere dimensie, die reikt tot in de ziel.

Robbie Dell’Aira